Vercobrigem, casam ingressum, Vilbia rogāvit unde vēnisset, quid quaereret,
num mīlitēs per vīcum ruentēs vīdisset. quī, cum vērum patefacere nōn
timēret, eī hoc respōnsum dedit.
    ‘vah! quālēs sunt hī Rōmānī? scīsne? pācis Britannicae neglegēntēs sunt,
5 mōrum Britannōrum ignārī. tanta erat arrogantia eōrum ut lūcōs sacrōs
dēlērent Druidāsque caederent. ōdī Rōmānōs. cum cōpiae Boudicae urbī
Londiniō appropinquārent, Rōmānī adeō crūdēlēs erant ut fēminās ac
līberōs sine praesidiō relinquerent. quanta fuit clādēs? tōta urbs ardēbat.
patrem meum incitāvī ut exercitum Rōmānum opprimeret. ego, Vercobrix,
10 legiōnēs in mare pellere velim.’
    iuvenis, haec locūtus, tacuit; Vilbia tam permōta erat ut quoque tacēret.
subitō vōcem Aventīnae extrā casam audīvērunt. Vilbia statim surrēxit
ut amitam acciperet; Vercobrix ē cōnspectū in angulō casae sē cēlāvit.
tum intrāvērunt nōn sōlum Aventīna sed etiam Quīntus. ubi Vilbia,
15 Quīntum cōnspicāta, pallēscēbat, Aventīna attonita
    ‘mea lūx!’ inquit. ‘num Quīntum nostrum timēs?’
    ‘minimē, amita!’ eī respondit puella. ‘pallida sum … quod nōn cēnāvī.
id parvī mōmentī est. quid quaeritis?’
    ‘iuvenis quīdam in vīcō latet,’ inquit Quīntus. ‘duās hōrās mīlitēs eum
20 quaerunt.’
    Vilbia, pallidior quam anteā, ‘Vercobrigem haud vīdī,’ dīxit. ‘sōla patrem
expectō.’
    Aventīna, falsum suspicāta, puellam rogāvit num vērum dīceret.
sed priusquam plūra dīcere posset Vilbia, Vercobrix ē tenebrīs prōsiluit,
25 pugiōnem vibrāns.