Rūfus, ab Agricolā dīmissus, medicō imperāvit ut Quīntum in valētūdināriō
optimē cūrāret. Quīntus ibi trēs diēs quiescēbat dum convalēsceret; quārtō
diē ad vīcum, ubi Aventīna Vilbiaque manēbant, īre cōnstituit.
eīs valedīcere volēbat.
5     Agricola, cum hoc audīvisset, Rūfō monuit ut ad vīcum cum Quīntō īret.
Rūfus igitur, ā prīncipiīs profectus, Quīntum per portam castrōrum dūxit.
quī, plūrēs custōdēs quam anteā cōnspicātus, tribūnum rogāvit cūr tot
mīlitēs castra custōdīrent.

Rūfus:crēdimus hostēs īnsidiās aut aliam fraudem parāre. nūper dux
10  eōrum haec castra clam intrāvit ut horrea īnspiceret.

Quīntus:quis est ille dux?

Rūfus:est fīlius prīncipis Deceanglōrum, nōmine Vercobrix, iuvenis
 vīgintī annōrum. porrō, quamquam in carcere inclūsus fuerat,
 ē manibus custōdum effugere potuit.

15 Quīntus:sānē iuvenis magnae calliditātis est.

Rūfus:et obstinātus. Vercobrix putat sē Caratacum alterum esse,
 imperātōrem Britannicum summae audāciae. nam bellam
 ōrātiōnem habēre Britannōsque incitāre potest. prīnceps tamen
 fīliō imperāvit ut arma dēpōneret.

20 Quīntus:ēheu! contentiōnēs cum parentibus habēre solent līberī.

Rūfus:vērum dīcis. nunc autem propter mortem Togidubnī dē pāce
 inter Britannōs et Rōmānōs anxius sum.

Quīntus:nōlī dēspērāre! hostibus nōn facile est nōs superāre. praetereā
 rēgīna Catia, quae rēgnum Togidubnī nunc possidet, est fēmina
25  summae fideī.

Rūfus:mī amīce, esne ignārus fortūnae Catiae?

Quīntus:tē ōrō, Rūfe. dīc mihi: quid novī?

    Rūfus amīcō dīxit Vitelliānum in aulā Togidubnī Catiam retinēre. Quīntus
tam attonitus erat ut prīmō nihil dīcere posset. tandem tribūnum ōrāvit
30 ut omnia explicāret. nam ‘nōn crēdō,’ inquit, ‘Vitelliānum perfidum esse.’
Rūfus magnā cum difficultāte Quīntō persuāsit ut sibi crēderet.