cum sōl lūcēret, Catia et Rūfilla in hortō Togidubnī garriēbant,
inter flōrēs variōs ambulantēs.
    ‘aliquid novī dē marītō tuō audīvistī?’ Catiam rogāvit Rūfilla.
‘valēscetne?’
5     Catia eī respondit, ‘in epistulā rēx nūper dīxit morbum paulō
minus gravem esse.’
    ‘quam fēlīx es!’ inquit Rūfilla. ‘nihil dē meō marītō audīvī.
Vitelliānus dīcit Salvium esse nimis occupātum.’
    cum Rūfilla haec dīxisset, Vitelliānus ipse, hortum ingressus,
10 ad duās fēminās adiit. manum quattuor mīlitum dūcēbat.
    ‘quid facis, mī fīlī?’ rogāvit mātrōna attonita. ‘cūr adsunt mīlitēs?
nōn decōrum est tibi …’
    ‘nōn decōrum est mihi iussa patris neglegere,’ eī dīxit Vitelliānus.
‘ille iussit mē rēgīnam in hāc aulā retinēre. Togidubnus perfidus,
15 in oppidō Aquīs Sūlis comprehēnsus, iam in carcere iacet.’
    ‘num vērum dīcis?’ inquit Rūfilla. ‘quanta est īnsānia marītī meī?’
    Catia tamen, quae adhūc tacuerat, ad Rūfillam sē vertit atque
‘valē, amīca’ placidē dīxit. vultus eius erat serēnus. tum mīlitēs,
ad rēgīnam prōgressī, eam intrā aulam dūxērunt.