subitō vīgintī equitēs per portam vēnērunt. in prīmā parte
erat Vitelliānus. postquam ex equō dēscendit, mātrem
salūtāvit. deinde Salvius ex equō dēscendit uxōremque
salūtāvit. Rūfilla, simulac marītum vīdit,
5     ‘vulnerātus es!’ dīxit.
    ‘nihil est,’ respondit Salvius. ‘familiam īnspicere volō.’
tum Salvius et Vārica per ōrdinēs ambulābant.
Bregāns, postquam Salvium vīdit, ‘domine! domine!’
clāmāvit.
10     Salvius servō nihil respondit. Bregāns iterum clāmāvit,
    ‘Salvī! Salvī! spectā canem!’
    ‘īnsolēns es,’ inquit Salvius, et Bregantem ferōciter
verberāvit. Bregāns ad terram cecidit. canis statim ex
ōrdine prōsiluit, et Salvium petīvit. Vitelliānus ad patrem
15 ruit canemque superāvit. Salvius, postquam sē recēpit,
canem īnspexit.
    ‘bēstiās saevās retinēre nōlō,’ inquit Salvius. ‘istum
canem dīmittere volō.’
    ‘illud difficile est,’ inquit Rūfilla. ‘rēx Togidubnus, amīcus
20 tuus, tibi canem dedit.’
    ‘ita vērō, difficile est,’ respondit Salvius. ‘sed ego servum
īnsolentem dīmittere possum. illud facile est.’